Γυμνή ακακία
Μέρες Γενάρη
στο πιο ψηλό κλαδί
ξημέρωνε η παγωνιά
κι απήγγειλε εν’ αηδόνι.
Κανείς δεν ενδιαφέρονταν
για του πουλιού το θάρρος.
Κανείς δεν κοιτούσε ψηλά.
Κεφάλια κατεβασμένα,
λέξεις μοναχικές
βάδισμα
άγχος
σπίτι
δουλειά.
Σ’ όσους προσπάθησε
να μεταφέρει την εικόνα
αλλάζαν κουβέντα διακριτικά.
Σαν την αντίκρισε πεσμένη,
σειρήνες τρυπούσαν τ’ αυτιά του
σεντόνι κόκκινο ο δρόμος
φωνές χορδές ξεκούρδιστες
μαστίγια υψώναν στον αέρα,
καμιά τους δεν ήξερε να πει
τα «πώς» και τα «γιατί».
Έσκυψε ανάμεσα κι είδε·
είδε στα πεθαμένα μάτια της τ’ αηδόνι
το παγωμένο πρωινό,
και το κλαδί.
Στα μάτια της η τελευταία εικόνα!
Μέσα του κάτι σαν ενοχή, το ρήμα
«άργησες», το επίρρημα «πολύ».
Βασίλειος Χ. Μπότσιος
"14 κρίνα κι ένα πορτοκαλί όνειρο", 2006 - 2008
Τρίτη 30 Ιουνίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
πολυ καλο,μπραβο σου.
Καλό μεσημέρι!!!
Μου άρεσε πολύ αυτό που γράψατε.Παρόλο που μου προξένησε μελαγχολία,είναι αλήθεια ότι η αδιαφορία μας για τους συνανθρώπους μας και το άγχος να επιτύχουμε(υλικά περισσότερο)μας έχουν μετατρέψει σε πραγματικά θηρία.Δεν ξέρω αλλά έχουμε "αργήσει" και θα "αργήσουμε πολύ" ακόμα(;)να καταλάβουμε τον πραγματικό νόημα της ζωής.
Προσδοκώντας,λοιπόν,την Ανάσταση του Θεανθρώπου θα ήθελα να ευχηθώ το φως Της να σας χαρίσει υγεία,αγάπη και ευτυχία και να μας κάνει όλους περισσότερο ανθρώπινους και καλοσυνάτους.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ.
Δημοσίευση σχολίου