Ποίημα

Κοχύλια κι όστρακα
κρέμασες στο στήθος
και μου ‘πες «είμ’ η θάλασσα».

Έγραφα.

Φεγγάρια φόρεσες
για σκουλαρίκια
και μου ‘πες «είμ’ η νύχτα».

Εγώ, έγραφα.

«Διψάω» μου ‘πες, «δεν ακούς»;
Και μονορούφι όλο
κατάπιες το μελάνι.

Πιο σκούρος κι απ’ τη νύχτα
ο λαιμός σου.
Πιο γαλάζιο κι απ’ τη θάλασσα
το στήθος σου.

Οι τελευταίες σταγόνες της πένας
χάραξαν τον τίτλο:

«ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ, ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΤΟΠΙΟ».


Βασίλειος Χ. Μπότσιος
"14 κρίνα κι ένα πορτοκαλί όνειρο", 2006 - 2008