Ποίημα
Κοχύλια κι όστρακα
κρέμασες στο στήθος
και μου ‘πες «είμ’ η θάλασσα».
Έγραφα.
Φεγγάρια φόρεσες
για σκουλαρίκια
και μου ‘πες «είμ’ η νύχτα».
Εγώ, έγραφα.
«Διψάω» μου ‘πες, «δεν ακούς»;
Και μονορούφι όλο
κατάπιες το μελάνι.
Πιο σκούρος κι απ’ τη νύχτα
ο λαιμός σου.
Πιο γαλάζιο κι απ’ τη θάλασσα
το στήθος σου.
Οι τελευταίες σταγόνες της πένας
χάραξαν τον τίτλο:
«ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ, ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΤΟΠΙΟ».
Βασίλειος Χ. Μπότσιος
"14 κρίνα κι ένα πορτοκαλί όνειρο", 2006 - 2008
Πέμπτη 28 Μαΐου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Πολύ όμορφο. Γεμάτο εικόνες.
Δημοσίευση σχολίου