ΦΩΤΟΣΥΝΘΕΣΗΣ ΤΕΛΟΣ (ormai e’ tardi...)

«Βάζοντας τά λουλούδια στό νερό δέν μεριμνας
Τούς λές τό πρώτο ψέμα
Νά ονειρεύονται τ’ απελπίζεις». ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ



Μια αρχοντιά
που φύτρωσε
μια σχολική αυλή
που ευτύχισε
και σαν περνούσες
όλα Μωβ.

«Να το κόψω
να της το δώσω»,
σκέφτηκα.

Η αναβολή τ’ αποκεφαλισμού
ήρθε τυχαία - έλλειψη χρόνου
και τα τοιαύτα –
μα αναγκαία έγινε
η στιγμή
που σαν περνούσα
τα βλέμματά μας σμίγανε έξω
απ’ την αυλή

Τι χρώμα!
Τι πέταλα!
Τι ομορφιά!

Όλη η αυλή ένα λουλούδι
μέσα της όλη η παρηγοριά,
μα για τη μυρωδιά ρωτήστε τη Μαρία
αργά το μεσημέρι – την είδα –
στο ‘να της χέρι
να το κρατά.

Βασίλης Χ. Μπότσιος

"ο ίσκιος της μοναξιάς", 1999 - 2005