Ελπίδα τ’ όνομά σου

Μ’ αγωνία περίμενες
να ‘ρθει.

Παιχνίδια διάλεγες
να μοιραστείς μαζί της
ρούχα που φόρεσες
να φορεθεί·

τα χέρια σου άπλωνες,
την αγκαλιά σου
πρόβαρες λιμάνι
να τη δεχτεί.

Άδικα περίμενες·
ποτέ δεν ήρθε η αδερφούλα.

Χεράκια τεντωμένα
παιχνίδια σε μιαν άκρη
ρούχα που φόρεσαν
τη σκόνη και τη θλίψη,
ξεχαστήκανε
πάνω στο κρεβάτι.

Δικό σου φάρμακο
η παιδικότητά σου.

Της μάνας φάρμακο
οι μπούκλες,
το γέλιο σου και
τ’ όνομά σου.

Βασίλειος Χ. Μπότσιος
"14 κρίνα κι ένα πορτοκαλί όνειρο", 2006 - 2008