Άδεια κάμαρα και κρύα

Άλλαξ’ η ώρα
νωρίς νυχτώνει

απρόσμενος χειμώνας
τον τριγυρίζει απ’ το πρωί.

Να στρώσει σκέφτηκε την προσμονή της
λιγάκι για να ζεσταθεί.

Ύστερα θυμήθηκε πως έφυγε για πάντα.

Άναψε φωτιά
στο τζάκι πέταξε τα λόγια της.

Πρώτα καήκανε τα «σ’ αγαπώ»
τόσα πολλά δεν είχαν τελειωμό

ύστερα τα «θα ‘μαστε πάντα μαζί»,
τα «φίλα με»

τέλος εκείνα με το ερωτηματικό
«θα με πάρεις αγκαλιά;», «μ’ αγαπάς αληθινά;»

Γρήγορα που καίγονται οι λέξεις!

Για να διατηρήσει τη φλόγα
πέταξε στη φωτιά και δικά του λόγια
κι αποκοιμήθηκε.

Το χάραμα στο τζάκι
φράση μισή σιγόκαιγε ακόμη,
«Μη φεύγεις…»·
δίπλα της
αναλλοίωτο – ανάμεσα στις στάχτες –
το άλλο της μισό
«…σ’ αγαπώ».

Βασίλειος Χ. Μπότσιος
"14 κρίνα κι ένα πορτοκαλί όνειρο", 2006 - 2008